Από τα δελτία ειδήσεων πληροφορηθήκαμε πρόσφατα ότι επέρχονται αλλαγές στον Δημοσιο-υπαλληλικό Κώδικα και στο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων.
Μία από τις φερόμενες αλλαγές (..εκσυγχρονισμού ;), είναι και η εξής "απίθανη", η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιοι "εγκέφαλοι" τελικά επεξεργάζονται και προτείνουν τα νομοσχέδια : όποιος υπάλληλος παραπέμπεται σε Δίκη, θα τίθεται αυτομάτως σε αργία, μέχρι να αποφανθεί το Δικαστήριο !!!
Και νομικός να μην είναι κανείς, όλο και κάπου θα έχει πάρει το αυτί του την φράση "τεκμήριο αθωότητας", ότι δηλαδή όλοι θεωρούνται αθώοι, εωσότου καταδικαστούν αμετάκλητα.
Το εν λόγω τεκμήριο, που αποτελεί (για μένα τουλάχιστον) μία από τις κορυφαίες κατακτήσεις του νομικού (και όχι μόνον) πολιτισμού, δεν αποτελεί απλή, θεωρητική διακήρυξη, αλλά κατοχυρώνεται σε νομικά κείμενα, αυξημένης μάλιστα τυπικής ισχύος, ήτοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στο Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
Συνεπώς, ακόμα και αν ψηφιστεί (!) μία τέτοια διάταξη και γίνει Νόμος του Κράτους, θα είναι ανεφάρμοστη, λόγω πρόσκρουσης στις ως άνω, υπερνομοθετικής ισχύος, διατάξεις.
Κανένας δεν μπορεί να καταδικάσει έναν άνθρωπο (δημόσιο υπάλληλο εν προκειμένω) σε ανεργία, επί σειρά μάλιστα ετών, αφού είναι γνωστό πόσο ..γρήγορα κινείται η ποινική και όχι μόνον Δικαιοσύνη, επειδή κάποιος του έκανε μήνυση, με αμφίβολα κίνητρα και πάντως χωρίς να έχει εξεταστεί η βασιμότητά της από το αρμόδιο Δικαστήριο.
Συνεπώς, η εξαιρετικά επαχθής ποινή της αργίας, με βάση το ισχύον νομικό καθεστώς, όπως σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία, δεν μπορεί παρά να επιβάλλεται μόνον κατόπιν αμετάκλητης καταδίκης και όχι κατόπιν μήνυσης ή παραπομπής σε Δίκη !!
Υ.Γ αν δεν υπήρχαν αυτές οι (κραυγαλέες, όπως αυτή ή μη) "αστοχίες" του Νομοθέτη, φαντάζομαι δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης και εμείς οι δικηγόροι (όχι ότι τις ενθαρρύνουμε κιόλας)
Μία από τις φερόμενες αλλαγές (..εκσυγχρονισμού ;), είναι και η εξής "απίθανη", η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιοι "εγκέφαλοι" τελικά επεξεργάζονται και προτείνουν τα νομοσχέδια : όποιος υπάλληλος παραπέμπεται σε Δίκη, θα τίθεται αυτομάτως σε αργία, μέχρι να αποφανθεί το Δικαστήριο !!!
Και νομικός να μην είναι κανείς, όλο και κάπου θα έχει πάρει το αυτί του την φράση "τεκμήριο αθωότητας", ότι δηλαδή όλοι θεωρούνται αθώοι, εωσότου καταδικαστούν αμετάκλητα.
Το εν λόγω τεκμήριο, που αποτελεί (για μένα τουλάχιστον) μία από τις κορυφαίες κατακτήσεις του νομικού (και όχι μόνον) πολιτισμού, δεν αποτελεί απλή, θεωρητική διακήρυξη, αλλά κατοχυρώνεται σε νομικά κείμενα, αυξημένης μάλιστα τυπικής ισχύος, ήτοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στο Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
Συνεπώς, ακόμα και αν ψηφιστεί (!) μία τέτοια διάταξη και γίνει Νόμος του Κράτους, θα είναι ανεφάρμοστη, λόγω πρόσκρουσης στις ως άνω, υπερνομοθετικής ισχύος, διατάξεις.
Κανένας δεν μπορεί να καταδικάσει έναν άνθρωπο (δημόσιο υπάλληλο εν προκειμένω) σε ανεργία, επί σειρά μάλιστα ετών, αφού είναι γνωστό πόσο ..γρήγορα κινείται η ποινική και όχι μόνον Δικαιοσύνη, επειδή κάποιος του έκανε μήνυση, με αμφίβολα κίνητρα και πάντως χωρίς να έχει εξεταστεί η βασιμότητά της από το αρμόδιο Δικαστήριο.
Συνεπώς, η εξαιρετικά επαχθής ποινή της αργίας, με βάση το ισχύον νομικό καθεστώς, όπως σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία, δεν μπορεί παρά να επιβάλλεται μόνον κατόπιν αμετάκλητης καταδίκης και όχι κατόπιν μήνυσης ή παραπομπής σε Δίκη !!
Υ.Γ αν δεν υπήρχαν αυτές οι (κραυγαλέες, όπως αυτή ή μη) "αστοχίες" του Νομοθέτη, φαντάζομαι δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης και εμείς οι δικηγόροι (όχι ότι τις ενθαρρύνουμε κιόλας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.