τα παράνομα αποδεικτικά μέσα (ξανά)

     Τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθούμε τον πόλεμο ανακοινώσεων, ανάμεσα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και σε (μάλλον μικρή) μερίδα Εισαγγελέων, με αφορμή τη νέα διάταξη, που επιτρέπει (ρητά) τη δικαστική χρήση των διάφορων "λιστών" με ελληνικές καταθέσεις, σε ξένες τράπεζες.
  Η εν λόγω διάταξη, μπήκε σε άσχετο νομοσχέδιο (ως συνήθως), καθώς οι λίστες αυτές θεωρούνται προϊόντα υποκλοπής, από τα αρχεία των τραπεζών, άρα παράνομα αποδεικτικά μέσα και υπήρχε ο κίνδυνος να μην αξιοποιηθούν, ποινικά, αλλά και φορολογικά !
  Η υπόθεση αυτή, έχει νομικό, αλλά και γενικότερο ενδιαφέρον, διότι εγείρει ευρύτερα ζητήματα, όπως το αν υπάρχει διάκριση εξουσιών και τι σημαίνει, πότε ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά των Εισαγγελέων κ.α. (το ενδιαφέρον ή το γέλιο, ανάλογα πως το βλέπει κανείς, μεγαλώνει, όταν εκπρόσωπος της εκτελεστικής εξουσίας, είναι τέως δικαστικός).
   Είναι εύλογο και μάλλον αναμενόμενο, να σκεφτεί ο πολίτης, ότι οι εξαιρετικά σπάνιες αυτές αντιδράσεις των δικαστών, σε νομοθετικές πρωτοβουλίες, συμβαίνουν, όταν διακυβεύονται δικά τους συμφέροντα (επειδή π.χ πολλοί από αυτούς, έχουν στείλει εμβάσματα στο εξωτερικό και περιλαμβάνονται σε κάποια, από τις λίστες).
    Τον υπόλοιπο καιρό, μάλλον ξεχνούν την ...ανεξαρτησία της δικής τους εξουσίας και όπως δείχνει και η επί δεκαετίες συνεχιζόμενη αθλιότητα, με τα αναδρομικά βουλευτών και δικαστών, κάθε τόσο (ακόμα και όταν ο λαός κυριολεκτικά πεινάει), μια χαρά τακιμιάζουν !
    Στο καθαρά νομικό σκέλος, τώρα : μέχρι τώρα, ο κανόνας ήταν, ότι ένα παράνομα αποκτηθέν αποδεικτικό μέσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνον υπέρ του κατηγορούμενου, ήτοι για να αποδείξει την αθωότητά του (ειδικά, αν ήταν το μοναδικό) και ποτέ εναντίον του (και εδώ με κάποια εξαίρεση, σε ΠΟΛΥ σοβαρά εγκλήματα).
   Εν προκειμένω ωστόσο, πρέπει να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, με τις περιβόητες "λίστες", σε τι συνίσταται (αν συνίσταται) "η παρανομία τους" : το μόνο για το οποίο, μπορεί προφανώς, να γίνει λόγος, είναι ότι παραβιάζουν το λεγόμενο "τραπεζικό απόρρητο".
   Είναι γνωστό, όμως, ότι το τραπεζικό απόρρητο, ..δεν είναι και τόσο απόλυτο, αλλά ΜΠΟΡΕΙ να αρθεί και αίρεται ήδη, με δικαστική εντολή, όταν υπάρχει σοβαρή υπόνοια διάπραξης αδικήματος (ποινικού-φορολογικού), επομένως, αν οι ίδιοι οι δικαστές ζητούσαν τις λίστες, οι τράπεζες, όφειλαν να τις δώσουν, συνεπώς ο καυγάς, δεν έχει καν αντικείμενο, συζητάμε για το ότι οι λίστες ήρθαν, πριν τις ζητήσουμε, από άσχετα άτομα-μη δικαστές, ήτοι αν η κότα έκανε το αβγό ή αντίστροφα...
   Η παραβίαση εξάλλου του τραπεζικού απορρήτου, δεν προσβάλλει κανένα τάχα, τόσο ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, όπως είναι π.χ η κατάσταση της υγείας, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, η παραβίαση και καταγραφή ιδιωτικών στιγμών κ.ο.κ (ορισμένοι βέβαια, είπαν, ότι έτσι κινδυνεύουν να πέσουν θύματα εγκληματικής ενέργειας, απαγωγής κλπ, αλλά τι να κάνουμε, όσοι έχουν τα γένια, έχουν και τα χτένια).
   Το βασικό όμως επιχείρημα, είναι άλλο : ο Ποινικός Κώδικας και το Σύνταγμα, καθιερώνουν (και πολύ ορθά) την βασική αρχή της μη αναδρομικής εφαρμογής των ποινικών Νόμων, ωστόσο, αν δε απατώμαι, η απαγόρευση ΔΕΝ καταλαμβάνει τις δικονομικού τύπου, διατάξεις, όπως αυτή, αλλά μόνον τις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις, που θεσπίζουν το αξιόποινο.
    Συνεπώς, ο Νομοθέτης δεν δεσμεύεται να θεσπίσει μία ανάλογη, με την σχολιαζόμενη, διάταξη ποινικής δικονομίας, που ορίζει ποια αποδεικτικά μέσα, μπορούν να γίνουν αποδεκτά και ποια όχι και να προσδώσει σε αυτήν και αναδρομική ισχύ, μιλάμε για πράγματα βασικά, που η μικρή μερίδα των Εισαγγελέων, που αντέδρασε, όφειλε να γνωρίζει, αλλά ...όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.