μία ενδιαφέρουσα εργατική υπόθεση !

     Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καταδίκασε τη χώρα μας και επιδίκασε αποζημίωση (γύρω στα 15 χιλιάρικα, αν θυμάμαι καλά), σε γυναίκα, φορέα του AIDS, θεωρώντας την απόλυσή της, ως παράνομη και καταχρηστική, δηλαδή ως "διάκριση" εις βάρος της, λόγω της ασθένειάς της.
   Για να φτάσει η υπόθεση στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, γίνεται αντιληπτό, ότι είχαν ..εξαντληθεί τα εθνικά, ότι δηλαδή Πρωτοδικείο, Εφετείο και Άρειος Πάγος, είχαν κρίνει ως νόμιμη την απόλυση !
   Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της εργοδοτικής πλευράς, η ίδια η ασθενής, είχε αποκαλύψει ότι είναι φορέας σε κάποιους συναδέρφους της, με αποτέλεσμα να μαθευτεί και να διασαλευτεί η "εργασιακή ειρήνη" στην εταιρία, που απασχολούσε αρκετούς εργαζόμενους.
    Ότι ουσιαστικά την απόλυσή της, "επέβαλαν" οι άλλοι εργαζόμενοι, οι οποίοι επηρεάστηκαν ψυχολογικά και όσο και αν δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης, ο φόβος, που προκαλεί μία ανίατη, θανατηφόρα ασθένεια, όπως και να το κάνουμε, είναι υπαρκτός  !
    Σίγουρα, πρόκειται για υποθέσεις, όπου απαιτείται λεπτός χειρισμός, διότι μπορεί εύκολα κανείς να κατηγορηθεί για κοινωνικό ρατσισμό και οι ισορροπίες είναι εύθραυστες.
    Πάντως, η αίσθησή μου, είναι ότι τα (3) ελληνικά δικαστήρια, ορθά αποφάνθηκαν ότι η απόλυση, δεν ήταν παράνομη και καταχρηστική, από τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η φορέας, έκανε την αποκάλυψη !
    Ο εργοδότης αρχικά και τα δικαστήρια εν συνεχεία, έπρεπε να σταθμίσουν και να ισορροπήσουν τα 2 πράγματα, που διακυβεύονταν : από τη μία, η προσωπικότητα της φορέως και από την άλλη η εύρυθμη και ομαλή λειτουργία της επιχείρησης, που απασχολούσε άλλους 50 εργαζόμενους.
    Σε γενικές γραμμές, ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα και κατά την κρίση του, ποιος θα απολυθεί, βάσει π.χ απόδοσης ή λόγω οικονομικών περικοπών, ωστόσο, μπορεί να θεωρηθεί ότι ασκεί το δικαίωμά του, παράνομα και καταχρηστικά, αν αποδειχθεί ότι η απόλυση εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, όπως π.χ εκδίκηση για συνδικαλιστική δράση ή για διεκδίκηση των ..νόμιμων δικαιωμάτων !
     Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή πρέπει να γίνεται με καθαρά εργασιακά-επιχειρηματικά κριτήρια, με γνώμονα το συμφέρον της όλης επιχείρησης και να μην εμπεριέχει στοιχεία διάκρισης, ξένα προς αυτό το σκοπό...
     Από τη στιγμή, θεωρώ, που βρέθηκε εργαζόμενος-μάρτυρας και κατέθεσε, ότι μετά τη διαρροή (από την ίδια, επαναλαμβάνω, διότι νομίζω ότι έχει σημασία, αφού αν γινόταν αλλιώς γνωστό θα μιλάγαμε για παραβίαση ιατρικού απορρήτου και θα υπήρχε σίγουρα ζήτημα) της ασθένειας, "τίποτα δεν ήταν όπως πριν", ότι διασαλεύθηκε η εργασιακή τάξη και ειρήνη (τις οποίες όφειλε ο εργοδότης να προστατεύσει, ως υπέρτερες), σωστά αποφάνθηκαν τα δικά μας δικαστήρια !
     Γενικότερα μιλώντας, είναι θετικό τα δικαστήρια να έχουν φιλεργατικές τάσεις, ωστόσο υπάρχουν και όρια, στις εργατικές απαιτήσεις, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, πάντα, ότι ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκιο και ο εργοδότης άδικο...
     Στο κάτω-κάτω, δεν μπορεί ο εργοδότης να χρεώνεται το "ρατσισμό" ( αν υπήρξε) των λοιπών εργαζόμενων και να υπερασπίζεται έναν έναντι 50, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της επιχείρησής του !