Αυτή είναι μία βασική Αρχή της Ζωής, ότι για να πάρεις, πρέπει ΠΡΩΤΑ να δώσεις (π.χ για να σου δώσει τόκο η τράπεζα, πρέπει πρώτα να της δώσεις τα χρήματα-κεφάλαιά σου), ωστόσο οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν και γι' αυτό μένουν στα ...ίδια.
Αναφέρομαι στους διάφορους τζαμπατζήδες, λαμόγια κλπ, με τους οποίους έρχεται σε επαφή ένας ελεύθερος επαγγελματίας, καθημερινά (αυτή είναι ίσως η μοίρα μας, το τίμημα της "ελευθερίας" μας) !
Πρόσφατα, ζήτησα από μία εντολέα μου, το ποσόν των ..50 ευρώ, προκειμένου να επιδοθεί απόφαση, που της επιδικάζει ένα Α ποσόν (αφού η απόφαση δεν ήταν προσωρινά εκτελεστή) και εξαφανίστηκε από τότε... Στην αρχή είπε "δεν θέλω να πληρώσω" και στη συνέχεια το εξής αμίμητο : "δε γίνεται να πάω την απόφαση στον εναγόμενο μόνη μου ;" ! Σε αυτή τη δουλειά, εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει ή ακούσει όλα, η πραγματικότητα "σε ξεπερνάει" (είναι θαύμα ότι τα μαλλιά μου, είναι ακόμα στη θέση τους)...
Πως να εξηγήσει κανείς αυτή την άρνηση κάποιου, να πληρώσει προκαταβολικά ένα μικρό σχετικά ποσόν, προκειμένου να πάρει αργότερα, ένα πολύ μεγαλύτερο ;
Για να εισπράξεις δικαστικά ένα χρηματικό ποσόν, από οποιαδήποτε αιτία, πρέπει να ακολουθήσεις τις νόμιμες διαδικασίες, που συνεπάγονται έξοδα, τα περισσότερα από τα οποία τα παίρνει το κράτος (βλέπε δικαστικό ένσημο, τέλος απογράφου κλπ), το οποίο τα παίρνει χοντρά ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ και είναι μονίμως "ταπί", οι δικαστικοί επιμελητές (ιδίως όταν γίνεται αναγκαστική εκτέλεση) και τέλος οι δικηγόροι !
Είναι λυπηρό (εμένα πάντως με στενοχωρεί, αλλά αφού δεν πειράζει τους ίδιους, δε μου πέφτει λόγος) να έρχεται κάποιος, που έχει μία απαίτηση π.χ 20.000 ευρώ και όταν του λες, ότι πρέπει να πληρώσει 500 ή χίλια, να εγκαταλείπει τη διεκδίκηση...
Αν επιχειρούσε κάποιος να ψυχολογήσει αυτά τα άτομα, νομίζω 2 εκδοχές υπάρχουν : είτε, δεν πιστεύουν οι ίδιοι στο δίκιο τους, είτε απλά είναι λαμόγια, που έχουν μάθει μόνον να παίρνουν και όχι να δίνουν !
Σίγουρα, η δικαστική διεκδίκηση ενός ποσού, δεν είναι πάντα εύκολη, ειδικά αν ο αντίδικος είναι αφερέγγυος και ακολουθεί πάντα κάποια προκαθορισμένα, νόμιμα, στάδια, τελευταίο των οποίων, είναι η αναγκαστική εκτέλεση (κατασχέσεις κλπ), απαιτεί χρόνο, υπομονή και έξοδα...
Ωστόσο, αφενός οι απαιτήσεις είναι τοκοφόρες (και με αρκετά υψηλό επιτόκιο, σήμερα ανέρχεται σε 7,75% ετησίως) και αφετέρου τα όποια έξοδα (ή το μεγαλύτερο μέρος τους) προστίθενται στον "τελικό λογαριασμό" και έτσι "ο υπομείνας έως τέλους" ανταμοίβεται, τα τρωκτικά, που θέλουν λεφτά αμέσως και χωρίς να δώσουν μία, σκορπάνε στους πέντε ανέμους (προς όφελος του αντιδίκου τους...) !
Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, το αντίστροφο δεν ισχύει : δηλαδή ότι πρέπει ο δικηγόρος πρώτα να δώσει, για να πάρει μετά από τον πελάτη...
Όσες φορές, καλόπιστα, έδωσα βάση στο λόγο του άλλου, ότι θα με πληρώσει, μετά το αποτέλεσμα και εφόσον γίνει η δουλειά και είναι και θετικό το αποτέλεσμα (στις περιπτώσεις, που υπάρχει αμφιβολία), έμεινα φτωχός και δυστυχισμένος, να προσπαθώ να καλύψω τη χασούρα !
Μία αντίστοιχα τραγελαφική περίπτωση, με αυτή που περιέγραψα παραπάνω για το 50ρικο, ήταν σε ένα ποινικό Δικαστήριο, όπου ο εντολέας μου αθωώθηκε και όταν ήρθε η ώρα, να μου δώσει τη συμφωνημένη αμοιβή, είπε το εξής επίσης αμίμητο : "ξέρεις, με βάση την απόδοσή σου, κρίνω ότι πρέπει να πάρεις τόσα"...
Παρόμοιες καταστάσεις, πάντως, πρέπει, εκτός από εμάς τους δικηγόρους, να αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών : μία μέρα, μου διηγούνταν ένας ταξιτζής, περιστατικά με λαμόγια-τζαμπατζήδες και δεν πίστευα στα αυτιά μου, με το τι σκαρφίζεται ο κάθε απατεώνας, για να κάνει τη δουλειά του, χωρίς να πληρώσει !
Υποψιάζομαι, μπορεί και να κάνω λάθος, ότι αυτοί, που αρνούνται και δεν θέλουν να μας πληρώσουν, για υπηρεσίες χρήσιμες και χειροπιαστές, είναι όσοι πληρώνονται, κανονικά, από τις "υπηρεσίες" τους και ορισμένες φορές, χωρίς καν να δουλεύουν ή να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα, για αυτά που παίρνουν...
Αναφέρομαι στους διάφορους τζαμπατζήδες, λαμόγια κλπ, με τους οποίους έρχεται σε επαφή ένας ελεύθερος επαγγελματίας, καθημερινά (αυτή είναι ίσως η μοίρα μας, το τίμημα της "ελευθερίας" μας) !
Πρόσφατα, ζήτησα από μία εντολέα μου, το ποσόν των ..50 ευρώ, προκειμένου να επιδοθεί απόφαση, που της επιδικάζει ένα Α ποσόν (αφού η απόφαση δεν ήταν προσωρινά εκτελεστή) και εξαφανίστηκε από τότε... Στην αρχή είπε "δεν θέλω να πληρώσω" και στη συνέχεια το εξής αμίμητο : "δε γίνεται να πάω την απόφαση στον εναγόμενο μόνη μου ;" ! Σε αυτή τη δουλειά, εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει ή ακούσει όλα, η πραγματικότητα "σε ξεπερνάει" (είναι θαύμα ότι τα μαλλιά μου, είναι ακόμα στη θέση τους)...
Πως να εξηγήσει κανείς αυτή την άρνηση κάποιου, να πληρώσει προκαταβολικά ένα μικρό σχετικά ποσόν, προκειμένου να πάρει αργότερα, ένα πολύ μεγαλύτερο ;
Για να εισπράξεις δικαστικά ένα χρηματικό ποσόν, από οποιαδήποτε αιτία, πρέπει να ακολουθήσεις τις νόμιμες διαδικασίες, που συνεπάγονται έξοδα, τα περισσότερα από τα οποία τα παίρνει το κράτος (βλέπε δικαστικό ένσημο, τέλος απογράφου κλπ), το οποίο τα παίρνει χοντρά ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ και είναι μονίμως "ταπί", οι δικαστικοί επιμελητές (ιδίως όταν γίνεται αναγκαστική εκτέλεση) και τέλος οι δικηγόροι !
Είναι λυπηρό (εμένα πάντως με στενοχωρεί, αλλά αφού δεν πειράζει τους ίδιους, δε μου πέφτει λόγος) να έρχεται κάποιος, που έχει μία απαίτηση π.χ 20.000 ευρώ και όταν του λες, ότι πρέπει να πληρώσει 500 ή χίλια, να εγκαταλείπει τη διεκδίκηση...
Αν επιχειρούσε κάποιος να ψυχολογήσει αυτά τα άτομα, νομίζω 2 εκδοχές υπάρχουν : είτε, δεν πιστεύουν οι ίδιοι στο δίκιο τους, είτε απλά είναι λαμόγια, που έχουν μάθει μόνον να παίρνουν και όχι να δίνουν !
Σίγουρα, η δικαστική διεκδίκηση ενός ποσού, δεν είναι πάντα εύκολη, ειδικά αν ο αντίδικος είναι αφερέγγυος και ακολουθεί πάντα κάποια προκαθορισμένα, νόμιμα, στάδια, τελευταίο των οποίων, είναι η αναγκαστική εκτέλεση (κατασχέσεις κλπ), απαιτεί χρόνο, υπομονή και έξοδα...
Ωστόσο, αφενός οι απαιτήσεις είναι τοκοφόρες (και με αρκετά υψηλό επιτόκιο, σήμερα ανέρχεται σε 7,75% ετησίως) και αφετέρου τα όποια έξοδα (ή το μεγαλύτερο μέρος τους) προστίθενται στον "τελικό λογαριασμό" και έτσι "ο υπομείνας έως τέλους" ανταμοίβεται, τα τρωκτικά, που θέλουν λεφτά αμέσως και χωρίς να δώσουν μία, σκορπάνε στους πέντε ανέμους (προς όφελος του αντιδίκου τους...) !
Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, το αντίστροφο δεν ισχύει : δηλαδή ότι πρέπει ο δικηγόρος πρώτα να δώσει, για να πάρει μετά από τον πελάτη...
Όσες φορές, καλόπιστα, έδωσα βάση στο λόγο του άλλου, ότι θα με πληρώσει, μετά το αποτέλεσμα και εφόσον γίνει η δουλειά και είναι και θετικό το αποτέλεσμα (στις περιπτώσεις, που υπάρχει αμφιβολία), έμεινα φτωχός και δυστυχισμένος, να προσπαθώ να καλύψω τη χασούρα !
Μία αντίστοιχα τραγελαφική περίπτωση, με αυτή που περιέγραψα παραπάνω για το 50ρικο, ήταν σε ένα ποινικό Δικαστήριο, όπου ο εντολέας μου αθωώθηκε και όταν ήρθε η ώρα, να μου δώσει τη συμφωνημένη αμοιβή, είπε το εξής επίσης αμίμητο : "ξέρεις, με βάση την απόδοσή σου, κρίνω ότι πρέπει να πάρεις τόσα"...
Παρόμοιες καταστάσεις, πάντως, πρέπει, εκτός από εμάς τους δικηγόρους, να αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών : μία μέρα, μου διηγούνταν ένας ταξιτζής, περιστατικά με λαμόγια-τζαμπατζήδες και δεν πίστευα στα αυτιά μου, με το τι σκαρφίζεται ο κάθε απατεώνας, για να κάνει τη δουλειά του, χωρίς να πληρώσει !
Υποψιάζομαι, μπορεί και να κάνω λάθος, ότι αυτοί, που αρνούνται και δεν θέλουν να μας πληρώσουν, για υπηρεσίες χρήσιμες και χειροπιαστές, είναι όσοι πληρώνονται, κανονικά, από τις "υπηρεσίες" τους και ορισμένες φορές, χωρίς καν να δουλεύουν ή να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα, για αυτά που παίρνουν...
πρόσφατα π.χ έγινε γνωστό, ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτου, στους οποίους χρωστούσε χρήματα, από ενοίκια, ασφαλιστικό ταμείο, που συγχωνεύτηκε με τον ΕΟΠΥΥ, έκαναν όλες τις νόμιμες διαδικασίες και επειδή ο ΕΟΠΥΥ, δεν τους πλήρωνε, παρά τη δικαστική απόφαση, έστειλαν δικαστικούς επιμελητές, να φορτώσουν έπιπλα κλπ και ως δια μαγείας (χαχα) τα λεφτά βρέθηκαν και οι άνθρωποι πληρώθηκαν ! Αν οι ιδιοκτήτες, έλεγαν "δεν πληρώνουμε δικαστικούς επιμελητές", δεν θα είχαν πάρει τίποτα, ούτε οι ίδιοι...
ΑπάντησηΔιαγραφή