Όταν η παραίτηση (αξιωματικού), δεν αποτελεί επιλογή !

    Όπως θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι "resignation is not an option"...Έχοντας στερέψει από έμπνευση, για νέες αναρτήσεις και με μικρής σημασίας νομική επικαιρότητα, ενίοτε ρίχνω ματιές στο διαδίκτυο, για νομικά ζητήματα, που απασχολούν τον κόσμο !
  Έτσι, έπεσε το μάτι μου και κίνησε την περιέργειά μου, ένα θέμα, που δεν ήξερα καν ότι υφίσταται και αφορά τους αξιωματικούς των Ε.Δ : υπάρχει λοιπόν διάταξη, στη δαιδαλώδη νομοθεσία μας, που απαγορεύει στους αξιωματικούς, που αποφοιτούν, από τις στρατιωτικές σχολές, να παραιτηθούν, προτού συμπληρώσουν ορισμένα χρόνια υπηρεσίας...
  Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι οι απόφοιτοι από τα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και τη σχολή Σ.Σ.Α.Σ, έχουν υποχρέωση παραμονής, στις Ε.Δ, για χρόνο διπλάσιο, των ετών φοίτησής τους, δηλαδή βασικά για 8 χρόνια, αν θεωρήσουμε ότι 4 έτη, είναι συνήθως, ο χρόνος φοίτησης !
   Όσοι μπαίνουν στις Ε.Δ, κατόπιν διαγωνισμού και γίνονται αξιωματικοί, πρέπει να παραμένουν για έξι, τουλάχιστον, έτη, ενώ οι αξιωματικοί του υγειονομικού σώματος, για τουλάχιστον, πέντε έτη.
   Ο χρόνος φοίτησης, στις παραγωγικές σχολές, ορίζεται από την εγγραφή, έως την ονομασία κάποιου, ως Ανθυπολοχαγού, Σημαιοφόρου ή Ανθυποσμηναγού.
   Αν λοιπόν κάποιος θέλει να παραιτηθεί, πριν τη συμπλήρωση του ελάχιστου -υποχρεωτικού- χρόνου παραμονής του, στις Ε.Δ, θα πρέπει, σύμφωνα με ισχύουσα διάταξη, να αποζημιώσει το Δημόσιο, με ποσόν, ίσο με το γινόμενο του βασικού μισθού του (ανάλογα με το βαθμό του), επί τους υπολειπόμενους μήνες, υποχρεωτικής παραμονής στο στράτευμα !
   Επίσης, αν είχε εκπαιδευτεί στο εξωτερικό, οφείλει να επιστρέψει και τη δαπάνη της εκπαίδευσής του και τα ποσά αυτά, βεβαιώνονται ως δημόσια έσοδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
   Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι αν κάποιος θελήσει να φύγει, στην αρχή της οκταετίας, θα κληθεί να πληρώσει τεράστια ποσά, για ν' απεμπλακεί από το στράτευμα και το ζήτημα, είναι βέβαια, κατά πόσον είναι αυτό νόμιμο και συνταγματικό !
    Η "αποζημίωση" αυτή, υπέρ του Δημοσίου, έχει μάλλον το χαρακτήρα, διοικητικής ποινής και εξ όσων γνωρίζω, τα διοικητικά δικαστήρια και το ΣτΕ, έχουν κρίνει νόμιμη και συνταγματική τη σχετική νομοθετική πρόβλεψη (που θεσπίστηκε, αν δεν απατώμαι, επί χούντας)...
    Ως αιτιολογία, τα δικαστήρια, επικαλούνται την ανάγκη πειθαρχίας στο στράτευμα και την ανάγκη, όποιος πηγαίνει στις στρατιωτικές σχολές, να είναι σίγουρος και αποφασισμένος, να κάνει τη σχετική καριέρα και να μην αμφιταλαντεύεται και αυτό το επιχείρημα, σίγουρα έχει μία λογική !
     Μόνον αν παραιτηθεί κάποιος, για λόγους υγείας, απαλλάσσεται από την "ποινή" (πάλι καλά)...
    Από την άλλη, όμως, έχω σοβαρές αμφιβολίες, για το κατά πόσον, μπορεί η σχετική ανάγκη πειθαρχίας και μη διάλυσης των Ε.Δ, να υπερκεράσει, άλλες συνταγματικές αρχές, όπως η ελευθερία του ατόμου, με ειδικότερη έκφανση, την επαγγελματική ελευθερία, η αρχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αρκετές άλλες, που θα μπορούσε να επικαλεστεί υπέρ του, όποιος δεν επιθυμεί πλέον, να είναι αξιωματικός των Ε.Δ και θέλει να ακολουθήσει άλλη καριέρα !
    Στο κάτω κάτω, πόσο θεμιτό και επιθυμητό, είναι, να παραμένει κάποιος, χωρίς τη θέλησή του, στο στράτευμα, για να αποφύγει την πληρωμή της "αποζημίωσης" και πόσο επηρεάζει αυτό, την απόδοσή του και γενικά τη συνοχή των Ε.Δ ; Ίσως το όλο θέμα, να χρήζει κάποιας επανεξέτασης !